Η 18η Μαΐου 2018 ήταν η τελευταία μέρα παρουσίας των ομάδων του Κέντρο Διοτίμα στις δομές φιλοξενίας προσφύγων στη Ριτσώνα, τις Θερμοπύλες, τη Μαλακάσα, το Σκαραμαγκά, το Κουτσόχερο.
Οι ομάδες, απαρτιζόμενες από δικηγόρους, ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς, διερμηνείς και συντονίστριες, παρείχαν για πολλούς μήνες υπηρεσίες ψυχοκοινωνικής και νομικής υποστήριξης σε επιβιώσασες/επιβιώσαντες έμφυλης βίας.
Η καθημερινότητα στις δομές περιλάμβανε και τη λειτουργία προστατευμένων χώρων για τις προσφύγισσες. Εκεί, γυναίκες και νεαρά κορίτσια (άνω των 16 ετών), μπορούσαν να παρακολουθήσουν εκπαιδευτικά προγράμματα και να συμμετάσχουν σε πολύπλευρες δραστηριότητες, με στόχο την ενδυνάμωση, τη δικτύωση και την ενεργοποίησή τους.
Συνεχείς ήταν και οι δράσεις για την ευαισθητοποίηση του προσφυγικού πληθυσμού σε θέματα σχετιζόμενα με την έμφυλη βία, με τη συμμετοχή ανδρών προσφύγων.
Το πρόγραμμα, που ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2017, υποστηρίζονταν από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR).
Πρόσφατα αποφασίστηκε η διακοπή της χρηματοδότησής του, δημιουργώντας ένα σημαντικό κενό στην προσπάθεια προστασίας των ευάλωτων ομάδων του προσφυγικού πληθυσμού (άτομα που έχουν υποστεί ή αντιμετωπίζουν κίνδυνο έμφυλης βίας, όπως γυναίκες σύζυγοι, μόνες μητέρες ή/και αρχηγοί μονογονεϊκών οικογενειών, νεαρά κορίτσια και άνδρες), που διαμένουν σε δομές στην Ελλάδα.
Παρακάτω η Μαρία Τ. , μέλος του Κέντρου Διοτίμα και τοπική συντονίστρια των ομάδων παρέμβασης στις Θερμοπύλες και τη Ριτσώνα, μας μιλά για την τελευταία μέρα μαζί με τις προσφύγισσες:
«Κι ας ετοιμάζουμε την αποχώρησή μας. Μετράμε υποθέσεις, κλείνουμε περιστατικά, κάνουμε παραπομπές. Γράφουμε, καταγράφουμε, υπάρχουμε ακόμη μια μέρα εκεί, μαζί τους.
Ετοιμάζουμε γιορτές γιατί δεν μας πάνε και τα δάκρυα μόνο. Ψάχνουμε εξαντλητικά την καλύτερη δυνατή λύση για κάθε περιστατικό. Να μην αφήσουμε τίποτα στο έλεος του τίποτα. Ο χρόνος πιέζει όπως και οι ανάγκες. Κάθε είδους. Από κλωστές, υφάσματα, καφέ και νερό έως μια έκτακτη συνοδεία για ιατρικές εξετάσεις, απανωτές συνεννοήσεις με άλλους/ες συναδέλφους, συνεδρίες, λέξεις και σιωπές.
Εν μέσω συγκινητικών αποχαιρετισμών –προσωπικών και ομαδικών– συγκέντρωσης υπογραφών από δεκάδες προσφύγισσες για να διεκδικήσουν να παραμείνουν οι ομάδες μας στις δομές, προκύπτουν επείγουσες ανάγκες που σταματούν το χρόνο. Μέσα σε μια μέρα μπορείς να δεις όλο το φάσμα της δράσης.
Συναντήσεις επί συναντήσεων, επαφές, σκέψεις, εντάσεις, ιδέες και πλάνα. Και παραπομπές. Πολλές παραπομπές της τελευταίας στιγμής. Επικίνδυνα και δύσκολα περιστατικά. Σαν να μάθανε ότι φεύγουμε και τρέχουνε να μας προλάβουν. Μην μείνουν μόνες. Ξέρουν. Πως τίποτα δεν τέλειωσε. Για την κάθε γυναίκα μόλις τώρα αρχίζει. Μια νέα προοπτική, μια νέα πραγματικότητα, ίσως και μια νέα ζωή».
