Στο ερώτημα τι χρειάζονται για να ενταχθούν στην ελληνική κοινωνία οι περισσότερες αναφέρθηκαν στην έλλειψη στέγης, την οικονομική και υλική αποστέρηση, τα νομιμοποιητικά έγγραφα, τη γλώσσα, την επιθυμία τους να σπουδάσουν, να δουλέψουν, να ζήσουν σε μια κοινωνία χωρίς βία και ρατσισμό.

«Θέλω να κάνω οικογενειακή επανένωση. Τα παιδιά μου είναι στο Κονγκό. Μου λείπουν πολύ». «Θέλω να με σέβονται και να μην κοιτάνε το χρώμα του δέρματος μου». «Θέλω χαρτιά. Θέλω να έχω μια ταυτότητα».  «Έχω ανάγκη από σπίτι.  Είμαι στην Ελλάδα πάνω από έναν χρόνο μαζί με το μωρό μου. Αν και έλαβα καθεστώς πρόσφυγα, παραμένω άστεγη». Αυτά είναι μερικά από τα μηνύματα τους, που απομονώθηκαν μέσα από τις πολυσέλιδες αφηγήσεις τους.

«Όταν ολοκληρώσαμε ένιωσα ότι, παρά το τραύμα της έμφυλης βίας και της προσφυγιάς που κουβαλούσαν, αυτές ήταν που με ενδυνάμωσαν» λέει η Νατάσα. Τη διαδικασία της συγγραφής ακολούθησε ένα δημιουργικό εργαστήρι. Εκεί οι γυναίκες έφτιαξαν  χρωματιστές πικέτες με τα μηνύματα τους, στα γαλλικά και τα ελληνικά. Μάλιστα κρατώντας τις πικέτες τους υπερήφανα, διαδηλώσαμε μαζί στις  8 Μάρτη, την Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα των Γυναικών.