Από τη Λατινική Αμερική ως την Ισπανία, από την Αμερική ως τη Χιλή, από την Ελλάδα ως την Τουρκία οι γυναίκες εξεγείρονται όσο οι έμφυλες ανισότητες, οι διακρίσεις, η έμφυλη βία παραμένουν ζοφερή καθημερινότητα μας.

Το 2016, για πρώτη φορά καθιερώθηκαν οι φεμινιστικές απεργίες σε πολλές χώρες.

Κάθε χρόνο πολλαπλασιάζονται συσπειρώνοντας εκατομμύρια γυναικών και αλληλέγγυων σε όλο τον κόσμο, καλώντας σε «απεργία στο σπίτι, απεργία στη δουλειά».

Μια διπλή μορφή απεργίας που επιδιώκει να φέρει στο προσκήνιο την εργασία για τη φροντίδα: μια εργασία καθημερινή, απλήρωτη και αόρατη, που εξακολουθεί ωστόσο να είναι ο κινητήρας της οικονομίας.

Μαζικές διαμαρτυρίες γυναικών που βάζουν στο επίκεντρο τις πολλαπλές καταπιέσεις, διακρίσεις και την επισφάλεια που εξακολουθούν να βιώνουν γυναίκες και θηλυκότητες σε έναν πατριαρχικό κόσμο, που αναπαράγει τις έμφυλες κατανομές  ρόλων, ταυτοτήτων, δικαιωμάτων, εκπροσωπήσεων και το διαχωρισμό της ιδιωτικής από τη δημόσια σφαίρα.

Διαχωρισμός που επιτρέπει να διαιωνίζονται οι μεταξύ τους ανισότητες: περιφραγμένη και υποτιμημένη συμμετοχή στη δημόσια σφαίρα – μονομερής και αποσιωπημένη «αναπαραγωγική εργασία» και φροντίδα των άλλων, στην ιδιωτική ζωή.

Υποδεέστερες θέσεις εργασίας, χαμηλότερες αμοιβές από τους άνδρες συναδέλφους μας για την ίδια θέση, εμπόδια στην επαγγελματική εξέλιξη, εργασιακή ανασφάλεια και σεξουαλική παρενόχληση στο χώρο δουλειάς, απειλή απόλυσης λόγω εγκυμοσύνης, πενιχρές συντάξεις – αυτός είναι ο κόσμος της εργασίας που φτιάχτηκε για εμάς.

Οι γυναίκες όχι μόνο εξαναγκάζονται να αναπαράγουν «παραδοσιακούς ρόλους» σε βάρος της προσωπικής τους ζωής και εξέλιξης, όχι μόνο γίνονται πεδία βολής καταπιεστικών στερεοτυπικών αναπαραστάσεων και πρακτικών που τις «θέλουν μισές» αν δεν γίνουν σύζυγοι και μάνες, ταυτόχρονα γίνονται στόχος πολλαπλών μορφών έμφυλης βίας σε δημόσιο και προσωπικό χώρο, βίας που φτάνει συχνά μέχρι τη γυναικοκτονία!

Ελληνίδες, Ευρωπαίες, μετανάστριες, προσφύγισσες, γυναίκες όλων των ηλικιών και όλων των έμφυλων ταυτοτήτων, εργαζόμενες και άνεργες, που βιώνουμε την απαξίωση και την τοξικότητα μιας κυρίαρχης αρρενωπότητας και ενός ολοένα και πιο ορατού και διάχυτου σεξισμού, ρατσισμού και ομοφοβίας, που διατρέχει την κοινωνική και πολιτική ζωή:

• Εναντιωνόμαστε στον αναδυόμενο φασιστικό, ρατσιστικό και μισογύνικο λόγο που στρέφεται εναντίον και στοχοποιεί τις πιο ευάλωτες μεταξύ των γυναικών, τις γυναίκες πρόσφυγες, μέσα από ένα εθνικιστικό παραλήρημα και μια απαράδεκτη επίδειξη χυδαίου «ανδρισμού»
• Υπερασπιζόμαστε το δικαίωμά μας να διαθέτουμε ελεύθερα το σώμα μας, να αποφασίζουμε για τη σεξουαλικότητά μας και για τη σχέση μας με τη μητρότητα
• Αρνούμαστε να είμαστε τα πρώτα και κύρια θύματα των κλιματικών και οικολογικών κρίσεων και αγωνιζόμαστε για πραγματική ισότητα, χωρίς την οποία δεν μπορεί να υπάρξει κλιματική και κοινωνική δικαιοσύνη

Τo Κέντρο Διοτίμα καλεί όλες τις γυναίκες, τις θηλυκότητες, τα ΛΟΑΤΚΙ+ υποκείμενα, αλλά και τους άνδρες ισότιμους συμμάχους στον αγώνα για την ουσιαστική ισότητα, να συναντηθούμε στη φεμινιστική πορεία, την Κυριακή 8/3/2020, στις 12 μ.μ., στην Κλαυθμώνος.