Συχνά δίνεται η λάθος εντύπωση πως τα περιστατικά έμφυλης βίας αφορούν κάποιες «περιθωριοποιημένες κοινωνικές ομάδες» ή συμβαίνουν κάπου μακριά από εμάς.

Τι μας δείχνουν όμως τα στοιχεία που συλλέγονται από τις υπηρεσίες που οι γυναίκες μπορούν να καταγγέλλουν τέτοια περιστατικά/ή και να ζητούν υποστήριξη;

Διατρέχοντας τα στοιχεία που δημοσιεύτηκαν πρόσφατα από τη Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων, όσον αφορά στις περιπτώσεις που κατεγράφησαν μέσω της τηλεφωνικής γραμμής SOS 15900 καθώς και μέσω των υπηρεσιών υποστήριξης και φιλοξενίας γυναικών, σε διάστημα ενός έτους (Νοέμβριος 2016 – Νοέμβριος 2017), βλέπουμε για ακόμα μία φορά το σύνθετο χαρακτήρα του φαινομένου. Σύνθετο, όχι μόνο για τις μορφές που λαμβάνει η έμφυλη βία σήμερα, αλλά και διότι πλήττει κάθε γυναίκα, ανεξάρτητα από εθνότητα, κοινωνική τάξη, εργασιακή κατάσταση, μορφωτικό επίπεδο.

Ανησυχία προκαλεί το γεγονός πως το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό των γυναικών που κατέφυγαν στις υπηρεσίες ανήκει στο ηλικιακό φάσμα 26-55, στοιχείο που δείχνει πως το φαινόμενο κάθε άλλο παρά αποκλιμακώνεται.

Επίσης, στην πλειοψηφία τους τα περιστατικά αφορούν, περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας (70% – 80%), ενώ το ποσοστό παραμένει μοιρασμένο μεταξύ εργαζόμενων και άνεργων γυναικών (22% και 18% αντίστοιχα).

Το Κέντρο Διοτίμα τονίζει πως το φαινόμενο λαμβάνει μεγαλύτερη έκταση στην καθημερινότητα, επισημαίνοντας τον παράγοντα του χαμηλού αριθμού καταγγελιών που φτάνουν στις υπηρεσίες.

Συνεχίζουμε τη μάχη για το απαραίτητο δίχτυ ασφαλείας που χρειάζεται σήμερα κάθε άτομο και γυναίκα που βιώνει έμφυλη βία.

Επιμένουμε πως η πατριαρχική κουλτούρα της βίαιης –σωματικά ή ψυχολογικά– επιβολής παραμένει μάστιγα και πως η αντιμετώπισή της απαιτεί μια πολύ-παραγοντική, συστηματική και ολοκληρωμένη δράση . Οι προστατευτικές πολιτικές οφείλουν να πληθαίνουν, ενώ η επερχόμενη ενσωμάτωση της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης στους νόμους του ελληνικού κράτους αποτελεί ένα σημαντικό βήμα ενάντια στη βία κατά των γυναικών.

Αναλυτικά στοιχεία μπορείτε να βρείτε εδώ.