Την Πέμπτη, 13 Φεβρουαρίου 2020 πραγματοποιήσαμε τη συζήτηση «30 χρόνια Διοτίμα: ιστορία, παρόν και προοπτικές μιας φεμινιστικής διαδρομής μετ’ εμποδίων», η οποία πλαισιώθηκε από την προβολή του ντοκιμαντέρ «30 χρόνια Διοτίμα: Στιγμιότυπα μιας μέρας».
Η συζήτηση εστίασε στην ανάδειξη των ζητημάτων που απασχόλησαν το φορέα στη διάρκεια της τριαντάχρονης διαδρομής του. Με σταθερό σημείο αναφοράς την ανάδειξη όλων των πτυχών των έμφυλων ανισοτήτων και στόχο την καταπολέμησή τους, η διαδρομή των 30 χρόνων του Κέντρου Διοτίμα, αποτελεί ένα αρχείο μνήμης και εμπειριών.
Συζήτηση
Τη συζήτηση συντόνισε η Μαρία Λιάπη, επιστημονική υπεύθυνη του Κέντρου Διοτίμα και συμμετείχαν:
- Αγγέλικα Ψαρρά, ιστορικός, δημοσιογράφος
- Άννα Βουγιούκα, κοινωνική επιστήμονας, εμπειρογνώμονας σε θέματα φύλου
- Ειρήνη Αβραμοπούλου, επίκουρη καθηγήτρια κοινωνικής ανθρωπολογίας, Πάντειο Πανεπιστήμιο
- Μαρία Τζαβάρα, συντονίστρια Ομάδας Λέσβου, Κέντρο Διοτίμα
- Λυκούργος Παπαμιχαήλ, υπεύθυνος ομάδων πρόληψης έμφυλης βίας, Κέντρο Διοτίμα
Εισηγήσεις ομιλητριών
«Το φεμινιστικό 1989: Η Διοτίμα και η παράδοξη χρονιά της ίδρυσής της»
Αγγέλικα Ψαρρά
Το 1989, η χρονιά ίδρυσης της Διοτίμας, απουσιάζει από τις τρέχουσες αφηγήσεις για τον μεταπολιτευτικό φεμινισμό. Πρόκειται, ωστόσο, για μια στιγμή πυκνών φεμινιστικών αναζητήσεων που δεν μπορεί να λείπει από το φεμινιστικό καλαντάρι.
Έχοντας υποκαταστήσει την κυρίαρχη τότε έννοια του «τέλους του φεμινισμού» με την έννοια της «κρίσης» του, οι φεμινίστριες βρέθηκαν εκείνο τον καιρό μπροστά στην ανάγκη να ορίσουν τον φεμινισμό, τον δικό τους φεμινισμό, και να διερευνήσουν κατά πόσον και πώς αυτός ο δικός τους φεμινισμός θα μπορούσε να συμπορευτεί με τον φεμινισμό/τους φεμινισμούς των άλλων.
Τριάντα χρόνια μετά, η σχέση του φεμινισμού/των φεμινισμών με την πολιτική, κεντρικό ερώτημα του τέλους της δεκαετίας του ᾽80, παραμένει ένα πεδίο ανοιχτό, γεμάτο εντάσεις.
Download PDF
«Περί εμποδίων και άλλων θερίων. Μια εμποδισμένη διαδρομή και ανθοφορία – Διοτίμα 1989 και πάμε»
Άννα Βουγιούκα
Τα εμπόδια και οι δυσκολίες που αντιμετώπισε η Διοτίμα στο διάστημα της 30χρονης διαδρομής της είχαν να κάνουν κυρίως με τρεις διαστάσεις. Καταρχάς με τις εξωτερικές συνθήκες και τα ευρύτερα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά συμφραζόμενα στο πλαίσιο των οποίων λειτούργησε και έδρασε ως Αστική μη Κερδοσκοπική Εταιρεία και Μη Κυβερνητική Οργάνωση.
Κατά δεύτερον με το υφιστάμενο γραφειοκρατικό και θεσμικό μοντέλο το οποίο καθόρισε τον τρόπο λειτουργίας, τις συνθήκες και τους όρους απασχόλησης συνεργατριών & συνεργατών, και σε μεγάλο βαθμό την ύπαρξη του φορέα. Και τέλος με το πολυδιάστατο προφίλ της Διοτίμας, γέννημα – θρέμμα των καιρών και των οργανικών δεσμών με το φεμινιστικό κίνημα, που καθώς περνούσαν τα χρόνια, διευρυνόταν και εξειδικευόταν, όχι μόνο για να ανταποκριθεί στις σύγχρονες ανάγκες των γυναικών, αλλά και επειδή είχε αρχίσει να κυοφορείται μια νέα κατάσταση για τους εκτός κρατικών θεσμών φορείς.
Download PDF
«Κρατώντας με δυσκολία ανοιχτό το πεδίο της φεμινιστικής πολιτικής δράσης και καταπολέμησης της έμφυλης βίας»
Ειρήνη Αβραμοπούλου
Η εισήγηση αυτή θέτει μια σειρά από προβληματισμούς σχετικά με τη γλώσσα που καλούμαστε να χρησιμοποιήσουμε όταν εμπλεκόμαστε, αναπόφευκτα, σε ένα πεδίο δράσης που σχετίζεται με την έμφυλη βία, ετερότητα και ετεροποίηση ενός πληθυσμού, και ακόμα περισσότερο, με τη διαχείριση του τραύματος – τόσο του δικού μας τραύματος όσο και των άλλων γυναικών.
Πιο συγκεκριμένα, στοχάζεται πάνω στη σημασία της ενδυνάμωσης της γυναικείας εμπειρίας της ευαλωτότητας μέσα από πρακτικές που δεν τη θυματοποιούν ενώ αντιμάχονται τους περιορισμούς εκείνους που τίθενται μέσα από την τεχνοκρατική γλώσσα των προγραμμάτων, τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές διακυβέρνησης όπως τον διάχυτο στην κοινωνία μας σεξισμό.
Download PDF
«Μια νοσταλγία στραμμένη επίμονα προς το μέλλον πλάι σε ζωές άξιες να βιωθούν στο εδώ και τώρα»
Λυκούργος Παπαμιχαήλ
Η ελληνικός εθνικός κορμός επιτίθεται στους άνδρες πρόσφυγες μ’ έναν ιδιαίτερο τρόπο, συν-αισθανόμενούς τους ως ”επικίνδυνους’’ και ως ”σώματα που απειλούν’’ γι’ αυτό θα πρέπει να αποκλειστούν από το υπόλοιπο κοινωνικό σώμα και να περιοριστούν σε κλειστά camps.
Πώς αυτό σχετίζεται με τη Διοτίμα και με την ανδρική συμπερίληψη σε διαδικασίες της πρόληψης έμφυλης βίας; Το κείμενο μιλά για άνδρες πρόσφυγες και θίγει την έννοια της Μνήμης και της Νοσταλγίας ως διαδικασίες ενσυν-αίσθησης του (ανδρικού) κόσμου. Τίθενται ερωτήματα για τη διαλεκτική αυτών των εννοιών με την Απώλεια και το Πένθος αλλά και το ρόλο του Παρελθόντος στις ζωές των νεαρών κυρίως προσφύγων.
