Η Τ. Κ. είναι 34 χρονών και κατάγεται από το Καμερούν. Απέδρασε από τη χώρα της για να ξεφύγει από τη σεξουαλική, σωματική και ψυχολογική κακοποίηση του συζύγου της. Στο δύσκολο ταξίδι της μέχρι την Ελλάδα υπέστη εκ νέου έμφυλη βία.
Τώρα βρίσκεται στη Μόρια, εκεί συνάντησε το Κέντρο Διοτίμα και την Υπηρεσία διαχείρισης περιστατικών έμφυλης βίας, που λειτουργεί με την υποστήριξη της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, στη Λέσβο.
Δεν μου είναι εύκολο να μιλήσω. Φοβάμαι ακόμα τις συνέπειες, την τιμωρία, το βασανιστήριο, τον εκβιασμό. Νιώθω πως είμαι μια γυναίκα χωρίς άμυνα. Σε νεαρή ηλικία, η οικογένειά μου με ανάγκασε να παντρευτώ έναν άντρα 30 χρόνια μεγαλύτερο. Ήμουν η τρίτη σύζυγος.
Μετά από τέσσερα χρόνια έμεινα χήρα. Πίστεψα ότι είμαι ελεύθερη. Ήταν η αρχή της κόλασης. Με εξανάγκασαν να παντρευτώ τον πρωτότοκο γιο του συζύγου μου. Η σεξουαλική, σωματική και ψυχολογική κακοποίηση ήταν η καθημερινότητά μου. Όταν αρνιόμουν να συνευρεθώ σεξουαλικά με τους φίλους του, με χτυπούσε βάναυσα. Υπέφερα. Σκεφτόμουν να αυτοκτονήσω.
Η αγάπη για τα παιδιά και τη μάνα μου με έσπρωξαν να φύγω, να φύγω μακριά από τον βασανιστή μου. Κατά τη διάρκεια της φυγής ένιωθα χαμένη, εγκαταλελειμμένη. Νόμιζα ότι δεν θα ελευθερωθώ ποτέ. Ήταν η αρχή της αρχής μιας περιπέτειας: Για τρεις μέρες έμεινα έξω από την πόλη μου, σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι στο δάσος. Περίμενα να φύγω για Τουρκία.
Κάθε στιγμή, ακόμα και στην αίθουσα του αεροδρομίου, ήμουν σε πανικό. Βαθιά μέσα μου, όμως, είχα ελπίδα. Έλεγα, προχώρα, είσαι δυνατή! Δεν ήξερα καν πού πήγαινα. Στην Τουρκία έζησα έναν ακόμα εφιάλτη. Με φυλάκισαν και με εκμεταλλεύονταν σεξουαλικά για μήνες. Δραπέτευσα. Δεν θέλω να θυμάμαι.
Δεν θα ξεχάσω τη μέρα που μπήκα στη βάρκα. Πλησιάζοντας τις ακτές της Λέσβου είδαμε τις σημαίες ενός καραβιού. Καταλάβαμε ότι είναι Έλληνες. Αρχίσαμε να χειροκροτάμε, να φωνάζουμε από χαρά, να κλαίμε.
Και μετά η Μόρια… Δεν είχα δει ποτέ ένα camp προσφύγων. Η ζωή εδώ είναι δύσκολη. Δεν είναι εύκολο να προσαρμοστώ. Έχει πολλή φασαρία. Δεν υπάρχει κατανόηση. Νιώθω μοναξιά.Περιμένω την μπλε σφραγίδα για να φύγω από τη Λέσβο… Για άλλους, το μπλε είναι το χρώμα του ουρανού, της θάλασσας, για μένα έχει το σχήμα της σφραγίδας που βεβαιώνει ότι είμαι ευάλωτη.
Αλλά δεν είναι εύκολο, τίποτα δεν είναι εύκολο…
Εδώ μέσα συνάντησα και τη «Διοτίμα». Με αγκάλιασαν σαν οικογένεια. Με βοήθησαν με δικηγόρο. Όλα τα μεγάλα προβλήματα τα αντιμετώπισα μαζί τους. Στις ομάδες ενδυνάμωσης και το εργαστήρι δημιουργικής γραφής ένιωσα άλλος άνθρωπος. Εκεί γνώρισα πολλές γυναίκες στην ίδια κατάσταση με εμένα. Είναι απίστευτη η στήριξη που παίρνουμε η μία από την άλλη.
Σκέφτομαι το μέλλον, τη ζωή μου μετά τη Μόρια, τη ζωή μου μετά το τραύμα που έζησα στη χώρα μου και την Τουρκία. Ποιος ξέρει αν θα έχω αρκετή δύναμη για να επανέλθω; Βαθιά μέσα μου όμως, ελπίζω ακόμα. Πιστεύω ότι υπάρχει μια θέση σε αυτόν τον κόσμο που θα μπορούσα να βρω την ευτυχία, χωρίς να με κατηγορούν σε κάθε μου βήμα.
