Η Cecile* είναι μια επιζώσα έμφυλης βίας από τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Σήμερα ζει στο Μαυροβούνι της Λέσβου και υποστηρίζεται από το Κέντρο Διοτίμα. Διαβάστε την ιστορία της:
Κάθε Σάββατο, η Cecile πηγαίνει στην Καθολική Εκκλησία της Λέσβου από το κέντρο υποδοχής και ταυτοποίησης (ΚΥΤ) στο Μαυροβούνι, όπου ζει, για να βοηθήσει άλλους πρόσφυγες που θέλουν να παρακολουθήσουν τη λειτουργία και να διανείμει φαγητό.
Παράλληλα, καθημερινά βρίσκεται σε ένα από τα σημεία πληροφόρησης για τον COVID-19 που έχει στηθεί μέσα στο προσωρινό ΚΥΤ στο Μαυροβούνι, όπου εξηγεί στους υπόλοιπους διαμένοντες τα μέτρα προστασίας κατά του COVID-19, τους διανέμει μάσκες και τους παροτρύνει να τηρούν τους κανόνες προσωπικής υγιεινής.
Με αυτόν τον τρόπο, αισθάνεται χρήσιμη στην κοινωνία και ξεχνάει τα τραυματικά γεγονότα που της έχουν συμβεί.
Η Cecile γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Έχοντας χάσει τους γονείς της σε μικρή ηλικία, μεγάλωσε δίπλα στη θεία της, η οποία δεν την άφηνε να πάει σχολείο και της είχε αναθέσει όλες τις δουλειές του σπιτιού.
Όταν η Cecile έκανε σχέση με ένα νεαρό συντοπίτη της και έμεινε έγκυος, η θεία της την ανάγκασε να παντρευτεί έναν άλλο άντρα, πολύ μεγαλύτερό της και ήδη παντρεμένο με τρεις γυναίκες, και να μεγαλώσει μαζί του την κόρη της.
«Υπέφερα πάρα πολύ», λέει η ίδια ανακαλώντας εκείνη την περίοδο.
Το μεγάλο πλήγμα ήρθε όταν η κόρη της έφυγε ξαφνικά από τη ζωή από ασθένεια σε ηλικία 18 ετών και η Cecile δεν είχε να διαχειριστεί μόνο την απώλειά της αλλά και τις απειλές του πατέρα της κόρης της.
Έχοντας πλέον αναλάβει θέση δικαστή, εκείνος την κατηγόρησε για το θάνατο του παιδιού και την απείλησε ότι θα την καταδικάσει με αποτέλεσμα η Cecile να αναγκαστεί να δραπετεύσει από τη χώρα.
«Δεν είχα κανέναν να με υποστηρίξει. Γι’ αυτό το λόγο δραπέτευσα από τη χώρα και δεν είδα καν που έθαψαν το παιδί μου», περιγράφει.
Το ταξίδι της για να βρει ένα ασφαλές περιβάλλον ήταν πολύ δύσκολο. Η Cecile υποχρεώθηκε να έρθει σε σεξουαλική επαφή για να περάσει τα σύνορα της χώρας της.
Ταξίδεψε στην Τουρκία και κατά τη διάρκεια της πεντάμηνης παραμονής της εκεί ήταν άστεγη και έπεσε θύμα βιασμού.
«Από τότε που γεννήθηκα όλα όσα μου τυχαίνουν είναι δύσκολα. Δεν είδα μέχρι σήμερα εύκολη και ωραία ζωή, να είμαι ευτυχισμένη», λέει η Cecile με την απογοήτευση ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της.
Το βλέμμα της δείχνει κουρασμένο από τις αντιξοότητες που έχει βιώσει.
Τον Οκτώβριο του 2019 η γυναίκα έφτασε στη Λέσβο και κατέθεσε αίτημα ασύλου. Έκτοτε ζει στο ΚΥΤ του νησιού, αρχικά στη Μόρια και τώρα στο Μαυροβούνι.
Ως επιζώσα έμφυλης βίας, η Cecile λαμβάνει ψυχοκοινωνική υποστήριξη από ψυχολόγο και κοινωνικό λειτουργό του «Κέντρου Διοτίμα».
Η Διοτίμα, μέσω του προγράμματος που υλοποιεί με την υποστήριξη της Ύπατης Αρμοστείας και τη συγχρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ανταποκρίνεται στις ανάγκες πρόληψης και αντιμετώπισης της έμφυλης βίας που βιώνει ο προσφυγικός πληθυσμός σε οποιοδήποτε στάδιο της ζωής του, είτε έχει συμβεί στη χώρα προέλευσης και κατά το ταξίδι είτε μετά την άφιξη στην Ελλάδα.
Στο πλαίσιο του προγράμματος της Διοτίμας, παρέχονται ολοκληρωμένες υπηρεσίες υποστήριξης για τους επιζώντες και τις επιζώσες έμφυλης βίας, που περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, επείγουσα στέγαση, δωρεάν νομική συνδρομή, εξατομικευμένη ψυχοκοινωνική υποστήριξη, μηχανισμούς παραπομπής σε εξειδικευμένους φορείς και υπηρεσίες, καθώς και δράσεις πρόληψης και ευαισθητοποίησης.
Με τη βοήθεια της οργάνωσης, η Cecile μπόρεσε να κάνει πρόσφατα ένα μνημόσυνο για την κόρη της, που, όπως η ίδια περιγράφει, την έκανε να νιώσει καλύτερα.
Η ψυχολόγος που την υποστηρίζει εξηγεί ότι για την Cecile το μνημόσυνο ήταν λυτρωτικό, καθώς τη βοήθησε να βιώσει και να εκφράσει το πένθος της, κάτι το οποίο δεν μπόρεσε να κάνει ποτέ στη χώρα καταγωγής και κατά το ταξίδι της.
Στο πλαίσιο του ίδιου προγράμματος η Διοτίμα ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2021 τη λειτουργία του κέντρου «Women Info Point» πολύ κοντά στο ΚΥΤ του Μαυροβουνίου, όπου φιλοξενεί ομάδες ενδυνάμωσης γυναικών για θέματα έμφυλης βίας και συνεδρίες ενημέρωσης και πρόληψης.
H Cecile αναζητάει ως πρόσφυγας, όπως λέει, προστασία. Όνειρό της είναι να βγει από το κέντρο υποδοχής, να ζήσει σε ένα σπίτι, να έχει ένα σύντροφο, μια δουλειά, «μια κανονική ζωή, όπως οι άλλοι άνθρωποι».
Αυτή την αίσθηση της κανονικότητας αναζητούν οι αιτούντες άσυλο και οι πρόσφυγες που επισκέπτονται την Καθολική Εκκλησία της Λέσβου.
«Οι αιτούντες άσυλο συμμετέχουν στις λειτουργίες, διαβάζουν, μας βοηθούν με τη λειτουργία και τις προσευχές. Αυτό δίνει στους ανθρώπους μια αίσθηση αξιοπρέπειας, ότι είναι σε θέση να κάνουν κάτι, να προσφέρουν κάτι στην εκκλησία και στην κοινότητά τους», επισημαίνει ο υποδιάκονος της Καθολικής Εκκλησίας, Len Meachim.
Ο υποδιάκονος της Καθολικής Εκκλησίας περιγράφει πόσο η Cecile άλλαξε από τότε που τη συνάντησε για πρώτη φορά: «Όταν την πρωτογνώρισα, φαινόταν πολύ λυπημένη και σιγά σιγά ένα χαμόγελο άρχισε να εμφανίζεται στο πρόσωπό της».
Ο ίδιος τής εξήγησε τη σημασία μιας χαρακτηριστικής ελληνικής ευχής: «Να ζήσετε για να θυμάστε αυτόν που έφυγε από τη ζωή», και την προέτρεψε να ζήσει. «Και πιστεύω ότι αυτό είναι που κάνει τώρα. Πριν η ζωή της ίσως να μην ήταν πολύ γεμάτη».
*Το όνομα έχει αλλάξει για λόγους προστασίας.
