Σίγουρα το πρώτο χρώμα που θα αντικρίζαμε δεν θα ήταν αναγκαστικά το ροζ. Τα παιχνίδια που θα μας δώριζαν θα ήταν όλων των ειδών και όχι απαραίτητα κούκλες, καρότσια και κουζινικά. Τα παραμύθια με τις πριγκίπισσες δεν θα υπήρχαν! Οι πρίγκιπες θα είχαν εξαφανιστεί!
Θα μεγαλώναμε ισότιμα, με σεβασμό και αναγνώριση, χωρίς διακρίσεις, έμφυλα στερεότυπα και ρόλους που σήμερα θεωρούνται υποδεέστεροι και κατώτεροι, μόνο και μόνο επειδή τους κάνουν γυναίκες.Θα μας έλεγαν ότι είμαστε «γενναίες», «δυνατές» και «έξυπνες» και ότι αν το θέλουμε και το προσπαθήσουμε μπορούμε να «κατακτήσουμε τον κόσμο όλο».
Θα μας ενθάρρυναν να ασχοληθούμε με όποιο σχολικό μάθημα, δεξιότητα, σπορ, λαχταράμε. Μαντέψτε γιατί! Δεν θα υπήρχαν σπορ και δεξιότητες «προορισμένα για το φύλο» μας. Τα μαθήματα της ιστορίας και των θετικών επιστημών θα ήταν γεμάτα από role models γυναικών που διακρίθηκαν και συνέβαλαν στην κοινωνική πρόοδο. Κανένα εμπόδιο δεν θα ορθωνόταν μπροστά μας αν θέλαμε να γίνουμε αστροναύτες, πολιτικοί, μαθηματικοί, μηχανικοί – επειδή γεννηθήκαμε κορίτσια. Και για όλα αυτά τα επαγγέλματα θα υπήρχαν λέξεις που θα μας συμπεριλάμβαναν, εμάς και τις εμπειρίες μας.
Ήδη από την εφηβεία θα μαθαίναμε για το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του σώματός μας, το δικαίωμα στην σεξουαλική ελευθερία, την άμβλωση και την προστασία της αναπαραγωγικής μας υγείας σε μαθήματα συμπεριληπτικής σεξουαλικής αγωγής, στα οποία όλες οι ταυτότητες και οι σεξουαλικοί προσανατολισμοί θα γίνονταν αποδεκτοί και σεβαστοί. Στο πανεπιστήμιο, στο γυμναστήριο, στη θεατρική ομάδα θα μας ενθάρρυναν να αναπτύξουμε όλα τα ταλέντα μας, να αξιοποιήσουμε πλήρως τις δυνατότητές μας. Οι καθηγητές και καθηγήτριες θα ήταν γυναίκες, άντρες, άλλ@ και θα μας δίδασκαν ότι η σεξουαλική παρενόχληση και η έμφυλη βία ήταν αποτέλεσμα της ιστορικά εμπεδωμένης έμφυλης ανισότητας, που τώρα μοιάζει μια ολότελα ξεπερασμένη ιστορία
Στην εργασία θα αμειβόμασταν με βάση τις ανάγκες μας, ισότιμα και δίκαια όπως οι άντρες συνάδελφοι μας. Καμιά μας δεν θα αποκλειόταν από θέσεις ευθύνης επειδή «είναι γυναίκα», «έχει περίοδο», «είναι πολύ συναισθηματική». Η μητρότητα θα προστατευόταν για όσες την επέλεγαν, και θα παρέχονταν όλες οι απαραίτητες δωρεάν δημόσιες κοινωνικές παροχές. Η επιλογή της μη μητρότητας θα αγκαλιαζόταν εξίσου από την κοινότητα, καθώς κανένα κορίτσι δεν θα μεγάλωνε μαθαίνοντας ότι ο προορισμός του είναι η οικογένεια.
Η οικιακή εργασία και η φροντίδα των παιδιών ή των υπερηλίκων δεν θα μας επιβάρυνε δυσανάλογα. Θα μοιραζόταν εξίσου σε όλα τα ενήλικα μέλη όλων των μορφών συμβίωσης. Καμία αγωνία δεν θα είχαμε για τον συνδυασμό της επαγγελματικής και προσωπικής μας ζωής, αφού δεν θα επιβαρυνόμασταν με διπλή εργασία. Οι συντροφικές σχέσεις, μακροχρόνιες, βραχύβιες ή ό,τι θα βασίζονταν στον σεβασμό, στην αλληλοεκτίμηση, στο μοίρασμα, στην ισοτιμία – και κανένας δεν θα προσπαθούσε να μας επιβληθεί, να μας ελέγξει, επειδή μας θεωρεί κατώτερες.
Το βράδυ θα γυρνούσαμε άφοβα στο σπίτι, νιώθοντας ότι ο δημόσιος χώρος είναι ασφαλής. Το διαδίκτυο θα αποτελούσε ένα πεδίο αυτοέκφρασης και πειραματισμού, και δεν θα αναγκαζόμασταν να αυτολογοκριθούμε για να μην δεχτούμε σεξιστικές επιθέσεις. Οι γυναίκες στη δημόσια σφαίρα και την πολιτική θα κρίνονταν για το έργο τους και τις θέσεις και όχι για την εμφάνιση τους.
Φανταζόμαστε έναν κόσμο έμφυλης δικαιοσύνης, που θα εξελίσσεται και θα προχωρά συμπεριλαμβάνοντας εξ αρχής τις ανάγκες όλων των γυναικών και θηλυκοτήτων. Αγωνιζόμαστε κάθε μέρα για να πλησιάσουμε πιο κοντά. Σε θέλουμε μαζί μας σε αυτόν τον αγώνα.
